Voor diegenen die van “ DE KLOKKE “ in Balegem  , deelgemeente van Oosterzele  , ergens  halfweg tussen Wetteren en Zottegem , nog nooit gehoord hebben ; dit is reeds 15 jaar lang “ the place to be”om op Zondagnamiddag een leuk optreden mee te pikken . Van lokale bands over internationale , van Jazz over blues naar bluesrock en zelfs rock , alles passeert de revue , eens in de maand met uitzondering Juli , dan is het congé . Vader en zoon Brissinck , gesteund door een schare getrouwen zijn de stuwende krachten achter dit initiatief .
 

Roy Metté was reeds de derde keer te gast en  “shame on me “, ik kende hem niet en had de vorige optredens er niet kunnen bijzijn. Toch maar even opzoeken wat er te verwachten was en volgens verscheidene bronnen heeft deze man in het U.K. een redelijke bekendheid en is muzikaal zeer veelzijdig . Naast zijn vele akoestische solo - shows , heeft de man ook twee elektrische acts , een in driemanformatie en een in bestaande uit vijf muzikanten , waar hijzelf een versterkte akoestische gitaar bespeeld . Tevens heeft hij reeds elf albums uitgebracht en speelde in zijn jeugdjaren bij de Britse metalband “ WARRIOR” , niet echt onbekend in de vroege jaren 80 .

Voor vandaag was de driemanbezetting  opgetrommeld en het beloofde een bluesrockfeestje te worden , mede door een eigen uitspraak van Roy zelf  , ergens gelezen: geen enkele elektrische gitarist heeft zoveel gepikt van Rory Gallagher qua gitaarspel dan ik .

Even na halfzes begonnen ze aan de eerste set met bijna uitsluitend eigen werk ; enkele stevige bluesrocknummers als opwarmer , om daarna afwisseling te brengen met enkele prachtige slowbluesjes en Texasnummers  , zelfs rock werd gebracht met een gemak van spelen . Titels moet ik jullie schuldig blijven . Mooie solo’s kwamen uit zijn telecaster , zonder langdradig uitgesponnen te worden , bijna nonchalant , maar steeds zeer goed wetend waar hij mee bezig is . De man brengt songs en  niet een opeenvolging van gitaarsolo’s zoals sommigen in dit zelfde genre maar al te graag doen . Hij heeft een niet onaardige stem , doet mij een beetje denken aan Stan Webb , ook de manier van zingen , meestal met de ogen dicht . Drummer Wayne Bronze  had ik ook nog met andere bands bezig gezien , want ik herkende zijn tattoos op zijn armen ; later vertelde hij dat hij nog bij AM5 , The Hotrods en Otis Grand had gedrumd . Geen groentje dus , en dat liet zich horen ; samen met bassist Andrew  Bostock  , bekend van The Nightflies vormden ze een solide basis voor alle nummers . Roy heeft wel goed naar Rory geluisterd  , maar ook naar Clapton en Hendrix  ( wie niet ! ) maar weet toch een eigen sterke toets aan zijn gitaarspel te geven . Op het moment dat ik dit sta te bedenken kondigt de man zijn eerste set af met de mededeling : straks gaan we “ some Rory Gallagher stuff “ spelen . Tijdens de break komt de cafébaas rond met “den hoed “ om toch een beetje uit de kosten te geraken , want de optredens zijn nog steeds gratis toegang  . En ja , de tweede set is  een volledige tribute , kompleet met volkomen afgesleten statocaster . En het was geen nep , noch de gitaar , noch de show . Zeer sterk openend met “ A million Miles “ en “ Messing with the kid “ kregen we een anderhalf uur durende ode aan de Ierse grootmeester met als toemaatje natuurlijk “ Goin’ to my owntown” en “ Bullfrog blues “ .

En het publiek had het naar zijn zin , er werd geklapt en gedanst ( op de enkele vrije vierkante meters  dan, want het was afgeladen vol ) . Een van mijn buren hoorde ik na afloop grommen : goed gedaan manneken , ik heb vroeger  den echten dikwijls gezien en soms van veel mindere kwaliteit .  Sommige puristen beschouwen dit  als te veel rock en te weinig blues , maar goed gebracht is dit een heuse party .  Enkele frisse pinten erbij en het kan  helemaal niet meer stuk , alleen maar hopen om  dan geen alcoholcontrole te ontmoeten bij het naar huis rijden ; alhoewel  uw vrouw meebrengen als BOBette kan ook wonderen doen.